De vrijheid van meningsuiting wordt ernstig bedreigd. Gelukkig zijn er mensen die middels humor, educatie en het benutten van hun vrijheid van meningsuiting, strijden tegen de groeiende onverdraagzaamheid. Dit zijn methodes die passen en mogen in onze rechtsstaat. Het kan zijn dat je iets niet leuk vindt, maar er zijn altijd mogelijkheden om zelf te reageren, een dialoog op te starten of een tegengeluid te laten horen.
Het is diep triest dat mensen vermoord worden voor het verkondigen van hun mening, of zelfs het bespreken van andere opinies.
Wat ik nog triester vind is het uitblijven van een adequate reactie op acties die er zo duidelijk op gericht zijn om grote groepen mensen door angst monddood te maken.
Wat doen mensen nu? Zich solidair verklaren met de slachtoffers door JE SUIS… te zeggen.
Ik ben Charlie, ik ben prof…hoe dan?
Deze mensen vonden de vrijheid van meningsuiting zo belangrijk, dat ze actie hebben ondernomen. Cartoons gepubliceerd of lesprogramma’s opgesteld, nagedacht, afwegingen en risico inschattingen gemaakt, enzovoorts. En uiteindelijk hebben zij besloten dat het belang van de vrijheid van meningsuiting het zwaarste woog.
Ze betaalden de zwaarste tol…
Op welke wijze besluiten we hen te eren? Door uiting te geven aan onze solidariteit middels een steriel format, ontdaan van het gedachtengoed dat de slachtoffers het leven gekost heeft.
JE SUIS…
In mijn boosheid bedacht ik me dat er eigenlijk maar 1 manier is om die mensen echt te eren, door hun werk voort te zetten. Basis educatieprogramma’s voor alle openbare scholen over vrijheid van meningsuiting, waar de Mohammed cartoons een verplicht onderdeel van zijn. En geen optie om de klas even te verlaten. Niet om gelovigen te treiteren, maar om die kinderen de kans te geven te leren wat vrijheid van meningsuiting echt betekent, waarom dat in ons land belangrijk gevonden wordt en in de wet is vastgelegd, als dat van huis uit niet gebeurt. Dat hoort ook bij de keuze voor een openbare school.
De Mohammed cartoons en het geweld daar omheen zijn helaas onderdeel geworden van onze recente Europese geschiedenis. Als we informatie en dialoog hierover uit angst gaan weg houden uit het onderwijs dan wordt ons niet alleen de vrijheid van meningsuiting ontnomen, maar laten we ons ook voorschrijven wat er wel of niet onderwezen mag worden op openbare scholen en wat er in de geschiedenisboeken benoemd mag worden.
Dus, dan zelf het voortouw nemen en hop, die cartoons op mijn tijdlijn plaatsen!!!
En toen gebeurde er iets engs…
Ik vroeg me af, ben ik bereid mezelf of mijn naasten risico te laten lopen? Hmmmm, misschien eerst even een paar mensen ontvrienden, zodat er minder kans is dat mijn berichtje via via terecht komt bij mensen die zich graag zo zwaar beledigd voelen dat ze willen gaan moorden.
Zelfcensuur, angst. Vanwege het plaatsen van een cartoon…
Als tiener zou ik nooit geloofd hebben dat het zover met mij kunnen komen.
Maar wat heeft het voor zin om enkel te preken tot de eigen parochie? Zoiets als dit moet JUIST door iedereen gezien kunnen worden. Ik ging nadenken over kudde-veiligheid. Als we nou eens allemaal tegelijkertijd overal die cartoons plaatsen. Bij alle social media, openbare scholen en overheids instellingen! Dit hoort bij vrijheid van meningsuiting, punt. Maar ik zie geen animo om me heen om het werk van de slachtoffers voort te zetten.
Enkel JE SUIS…
Er moet toch iemand beginnen, als er een schaapje over dam gaat volgen er meer enzo. Maar dat is het ‘m nu juist. Dat ene schaapje loopt het risico wel degelijk. De veiligheid is er pas als de grote groep gaat. En zelfs die paar twijfelaars, die gaan dan vanzelf met de grote groep mee….
Ik weet helaas niet hoe die beweging in gang gezet kan worden.
Je suis Charlie of Je suis Prof zeggen vind ik geen solidariteits verklaring aan de slachtoffers, maar een knieval richting de onverdraagzamen.
Vanwege mijn angst voor het delen van de Mohammed cartoons kan ik maar één ding zggen over mijzelf:
JE SUIS LÂCHE, IK BEN LAF